آیا در سنین بالای 55 سال هم می توان لیزیک کرد؟ وقتی به سن خاصی رسیدید، باید به روش های دیگری برای اصلاح دیدتان نیز فکر کنید. لیزیک یا فمتولیزیک هنوز هم می تواند مورد استفاده باشد، اما انجام این عمل ها در این سنین نسبت به افراد سنین کمتر تفاوت هایی دارد. پس بعد از 55 سالگی چه انتظاری می توان داشت؟

پس از 55 سالگی، لیزیک همچنان می تواند از طریق تکنیکی به نام مینی مونوویژن یا مونویژن فرد را از مزاحمت های عینک رها کند.  این روش می تواند برای برخی افراد خوب باشد اما برای برخی از افراد کمتر موثر است. همچنین، لیزیک برای همیشه دوام نخواهد آورد - در نهایت آب مروارید از راه می رسد و لاجرم برای رفع آن باید سراغ عمل جراحی آب مروارید برویم.

لیزیک یا فمتولیزیک هنوز هم می تواند برای افراد مناسب با وجود محدودیت های اضافی که سن ایجاد می کند، ارزشش را داشته باشد. با این حال، برای برخی افراد، یک روش جایگزین به نام جراحی تعویض لنز وجود دارد که می تواند گزینه بهتری برای اصلاح بینایی باشد.

بزرگترین تفاوت برای کسانی که لیزیک بالای 55 سال انجام می دهند وجود پیرچشمی است. به طور خاص، پیرچشمی زمانی اتفاق می افتد که عدسی طبیعی داخل چشم ما توانایی تمرکز بر روی اشیاء نزدیک را از دست می دهد. این اختلال تطابق عدسی چشم در اواسط دهه 40 شروع می شود و در سن 55 سالگی، انعطاف پذیری عدسی به طور کامل از بین می رود.

این مساله باعث مشکل در خواندن از نزدیک می شود! ضعیف‌تر شدن قدرت تطابق عدسی دلیلی است که شما برای دیدن چیزها از نزدیک به عینک‌های مطالعه، دو کانونی یا عینک‌های تدریجی نیاز پیدا می‌کنید (اما برخی افراد نزدیک‌بین، به جای استفاده از عینک نزدیک، کافی است عینک دور را بردارند).

در این سنین به هنگام انجام عمل لیزیک، پیر چشمی مساله ساز است. وقتی افراد جوان تر لیزیک می کنند، هر دو چشم به طور کامل برای فاصله دور اصلاح می شوند. این کار دید عالی از راه دور را فراهم می کند. از آنجایی که افراد جوان‌تر مشکلی با لنز طبیعی خود ندارند و می‌توانند از نزدیک فوکوس کنند (آنها به سن پیرچشمی نرسیده‌اند)، این افراد با لیزیک می‌توانند به خوبی از نزدیک نیز ببینند.

اما اگر بخواهیم بینایی دور را برای فردی مبتلا به پیرچشمی اصلاح کنیم، دید دور بسیار واضح خواهد بود، اما در دیدن از نزدیک با مشکل مواجه خواهد شد. همانند زمان استفاده از لنزهای تماسی، عدسی طبیعی این افراد نمی تواند از نزدیک فوکوس کند و به عینک مطالعه نیاز خواهند داشت.

اصلاح هر دو چشم برای مسافت دور می تواند برای افراد خاصی مفید باشد: مثلاٌ کسانی که سبک زندگی بسیار فعالی در فضای باز دارند و یا دید از راه دور برایشان بسیار ارزش دارد (دوچرخه سواری، گلف، پیاده روی، رانندگان حرفه ای یا خلبانان).

اما تصحیح دید دور هر دو چشم نیز می تواند برای بعضی افراد دیگر راه حل مناسبی نباشد: مثلاً آنهایی که به طور طبیعی نزدیک بین هستند و می توانند بدون عینک از نزدیک خوب ببینند و بیشتر روز خود را صرف کارهای نزدیک می کنند (مانند کار با کامپیوتر، مطالعه، و غیره.). با اصلاح دید این افراد برای فاصله دور، اساسا آنها تمام وقت برای دید نزدیک نیاز به عینک مطالعه خواهند داشت.اما روش دیگری برای انجام لیزیک وجود دارد.

به جای اصلاح دید دور هر دو چشم، می توان از طریق تکنیکی به نام مونویژن هم برای دید دور و هم برای خواندن از عینک بی نیاز شد.

با مونویژن، یک چشم برای فاصله دور تصحیح می شود، اما چشم دوم برای دید کامپیوتر و خواندن تصحیح می شود. این کار محدوده دیدی که برای عملکرد بدون عینک نیاز دارید را پوشش می دهد (در مینی مونوویژن تفاوت کمتری بین شماره دو چشم وجود دارد).

همانگونه که قابل انتظار است، مدتی طول می کشد تا با مونوویژن سازگار شوید. اما بیش از 90 تا 95 درصد موارد مونوویژن پس از لیزیک موفق است.

در مراحل ابتدایی پس از عمل، وقتی به دور نگاه می کنید، چشمی که برای نزدیک تنظیم شده، تار خواهد بود. این پدیده باعث ایجاد این احساس می شود که چشم ها با یکدیگر "رقابت می کنند". این امر همچنین باعث ایجاد تابش خیره کننده اضافی در هنگام شب ناشی از تاری چشم نزدیک می شود.

اما به تدریج و با گذشت زمان، ما خود را با این تنظیم مونویژن سازگار می کنیم و این علائم نیز بهبود می یابند. مغز ما به طور قابل توجه توانایی سازگاری دارد. اگر قبلاً هرگز ساعت مچی نبسته اید و سپس شروع به استفاده از آن کرده اید، در اوائل مرتباً متوجه این ساعت خواهید شد. اما به تدریج با گذشت زمان، فراموش می کنید که ساعت دارید.

این همان چیزی است که با منوویژن اتفاق می افتد. وقتی مغز یاد می گیرد که چگونه از چشم های شما استفاده کند، فراموش می کنید که هر چشم کارهای جداگانه ای انجام می دهد.

علاوه بر زمان اضافی لازم برای تطبیق با مونوویژن، داشتن دو چشمِ در حال انجام کارهای جداگانه، یک نقطه ضعف نیز دارد. کار کردن هر دو چشم با هم برای دید از راه دور می تواند دید دور شما را بهتر کند. با مونوویژن به قیمت از دست دادن این امتیاز، از مزاحمت های عینک خلاص می شویم. این مبادله به طور بالقوه می تواند در رانندگی و به خصوص در شب قابل توجه باشد. برخی از افراد مبتلا به مونویژن در واقع ترجیح می دهند که برای اصلاح چشم نزدیک خود از عینک استفاده کنند تا با دید دور برای رانندگی خود را مطابقت دهند.

بسیاری از افراد دوربینی که پس از 55 سالگی به دنبال لیزیک هستند، به دلیل اینکه در تمام سالهای زندگی خود تا 40 سالگی بینایی عالی داشته اند، به فکر عمل می افتند. این افراد در سالهای پس از40 سالگی، دید نزدیک خود را تدریجاً از دست می دهند و در نهایت دید دور آنها نیز تار می شود.

با تجویز عینک دور، لنز طبیعی ما با تغییر انحنای خود قادر است بینایی ما را اصلاح کند. وقتی جوان‌تر هستیم، متوجه نمی‌شویم که نسخه دوربینی داریم، زیرا لنز ما با تطابق دید نزدیک ما را اصلاح می کند. اما وقتی این لنز به دلیل پیرچشمی از کار می افتد، همه چیز شروع به تار شدن می کند.

اما متأسفانه، لیزیک برای افراد دوربین به خوبی افراد نزدیک‌بین موثر نیست:

    در افراد دوربین شماره های کمتری را می توان لیزیک کرد. برای چشم های با شماره دوربینی کم، لیزیک همچنان می‌تواند موثر باشد و بینایی را با مونویژن یا مینی مونویژن اصلاح کند. اما در شماره ای بالاتر، لیزیک ممکن است فقط بتواند دید از راه دور را تصحیح کند. زمانی که برای افراد دور بین دید نزدیک آزاردهنده‌ترین حالت است، انجام لیزیک ایده‌آل نیست.

    برگشت شماره چشم در چشم های دوربین نسبت به چشم های نزدیک بین شانس بیشتری دارد. با برگشت شماره چشم، افراد دور بین متوجه شوند که دوباره به عینک خواندن نیاز دارند. این امر طول عمر کلی عمل لیزیک را محدود می کند.

اما افراد دور بین تنها کسانی نیستند که طول عمر محدودی برای عمل لیزیک دارند. یک چیز دیگر در چشم تغییر می کند که طول مدت لیزیک را برای همه افراد بالای 55 سال محدود می کند و آن تغییرات عدسی طبیعی چشم است.

پس از ضعیف شدن عدسی به دلیل پیرچشمی، عدسی به مرور زمان به تغییر خود ادامه می دهد. شروع به کدر شدن می کند. در مراحل ابتدایی، همچنان می توانید از میان این کدورت ها اجسام را دید؛ اما دقت دید کم می شود. در نهایت کدورت این عدسی باعث از بین رفتن دید شما می شود که اصطلاحاً اه آن آب مروارید می گویند.

هنگامی که آب مروارید ایجاد می شود، عمل لیزیک برای اصلاح دید شما موثر نیست. ممکن است شماره چشمتان اصلاح شود، اما دید شما به دلیل آب مروارید تار خواهد بود. آب مروارید چیزی است که برای همه اتفاق می افتد، فقط زمان آن در افراد مختلف متفاوت است. برخی از افراد، در دهه 50 زندگی خود متوجه آب مروارید می شوند؛ برخی دیگر، ممکن است تا اواخر دهه 70 زندگی خود دچار کدر شدن چشمی نشوند. اما در نهایت، آب مروارید تاثیر لیزیک را محدود خواهد کرد و لیزیک طولانی مدت "دوام" نخواهد داشت.

 اما حتی قبل از اینکه آب مروارید باعث شود تار دید شما شود، تغییرات عدسی در واقع می تواند شماره چشم شما را تغییر دهد. از آنجایی که شماره چشم شما تغییر می کند، لیزیک به اندازه قبل موثر نیست. در بعضی افراد ممکن است شماره چشم کمی تغییر کند؛ اما تغییر شماره چشم در برخی دیگر می تواند قابل توجه باشد.

بنابراین با توجه به تغییرات  لنز و تغییرات شماره چشم و آب مروارید، طول عمر کلی اصلاح لیزیک برای افراد بالای 55 سال محدودیت هایی خواهد داشت.

گزینه ای وجود دارد که بسیاری از معایب لیزیک را پس از 55 سالگی بهبود می بخشد. این گزینه جراحی، تعویض لنز طبیعی چشم نامیده می شود.

از آنجا که در نهایت به جراحی آب مروارید نیاز خواهید داشت و اغلب افراد در زمان جراحی آب مروارید شماره چشم خود را نیز اصلاح می کنند، جراحی تعویض لنز در واقع انجام عمل آب مروارید زودتر از موعد مقرر به نیت اصلاح بینایی و تصحیح شماره چشم و پیرچشمی است.

در طی جراحی تعویض لنز، لنز برداشته می‌شود و برای اصلاح دید (درست مانند جراحی آب مروارید) با یک لنز مصنوعی جایگزین می‌شود.

بر خلاف لیزیک، جراحی تعویض لنز:

    دائمی است. دیگر به علت تغییرات عدسی یا ایجاد آب مروارید، تغییری در بینایی یا شماره چشم نخواهیم داشت.

     با استفاده از لنزهای مصنوعی مخصوص به نام لنزهای تری فوکال می توان از نیاز به منوویژن برای برخی افراد جلوگیری کرد.

     هیچ محدودیتی در مورد اینکه چه مقداری از شماره چشم را می خواهیم اصلاح بکنیم، نخواهیم داشت.

با تمام این مزایا در مقایسه با لیزیک این عمل نسبت به لیزیک هزینه بیشتری دارد. بسته به نوع لنز هزینه عمل ممکن است تا چند برابر باشد.

لیزیک هنوز هم می تواند برای افراد خاص بالای 55 سال بسیار موثر باشد. مونوویژن یک تکنیک عالی برای رهایی از عینک است. با این حال، لیزیک بیشتر یک راه‌حل کوتاه‌مدت خواهد بود و برای افراد خاص (به‌ویژه کسانی که عینک دوربینی دارند) به خوبی موثر نیست. جراحی تعویض لنز ممکن است برای برخی از افراد، به خصوص کسانی که به دنبال راهی دائمی برای اصلاح بینایی خود هستند، گزینه بهتری نسبت به لیزیک باشد.