لیزیک و نازکی قرنیه
روش های اصلاح بینایی در بیمارانی که قرنیه آنها برای اصلاح با لیزر ضخامت کافی ندارد، چیست؟
بسیاری از افراد هنگام بررسی گزینه هایی برای کاهش وابستگی به عینک و یا لنز تماسی، لیزیک را به عنوان گزینه اصلی برای اصلاح بینایی در نظر می گیرند. اگرچه لیزیک یک عمل شگفت انگیز است، اما برای همه مناسب نیست. اگر قرنیه چشم شما خیلی نازک باشد، نمی توانید با خیال راحت روش لیزیک را انجام دهید. در طی عمل لیزیک، شما باید بافت قرنیه کافی داشته باشید، تا بتوان آن قرنیه را با لیزر تراش داده و برای اصلاح شماره چشم (عیوب انکساری) به شکل دلخواه درآورد.
اگر قرنیه چشم شما خیلی نازک باشد، انجام لیزیک می تواند عوارض شدید بینایی ایجاد کند. برای کسی که قرنیه نازکی دارد، برداشتن هرگونه بافت قرنیه در طی عمل لیزیک می تواند منجر به عوارض شود.
ضخامت مورد نیاز قرنیه در جراحی های درمان عیوب انکساری چقدر است؟
در قرنیه ای طبیعی و نرمال ضخامت قرنیه بالای 500 تا 550 میکرون است. با اصلاح لیزری قرنیه در عمل جراحی لیزیک و فمتولیزیک برای ثبات استحکام قرنیه حداقل 250 میکرون از ضخامت قرنیه باید دست نخورده باقی بماند. در لیزر های سطحی شامل اپی لیزیک، لازک، پی آر کی و ترانس پی آر کی ضخامت باقیمانده و دست نخورده باید بالای 400 میکرون باشد. هرچه این مقدار بیشتر باشد برای حفظ استحکام آتی قرنیه بهتر است. اگر بافت زیاد و عمیقی برداشته شود، ممکن است قرنیه بی‌ثبات شود . در نتیجه برداشت بافت زیاد تر از حد مجاز، قرنیه نازک شده و به جلو بر آمده می شود. این وضعیت باعث ایجاد نزدیک بینی و آستیگماتیسم نامنظم می شود. این حالت را اصطلاحا اکتازی قرنیه می گوئیم.
قبل از عمل اصلاح عیب انکسار با لیزر، می‌توان مقدار بافتی که باید در جراحی برداشته شود را محاسبه نمود و ضخامت قرنیه را اندازه‌گیری کرد تا با قطعیت قابل قبولی معین کرد که چه میزان از ضخامت قرنیه بعد از جراحی باقی خواهد ماند و آیا این مقدار برای ثبات قرنیه کافی خواهد بود یا خیر؟ در عمل لیزیک باید لایه نازکی از قرنیه برش خورده و شبیه یک در لولایی به پشت خم شود. به این لایه نازک فلپ لیزیک می گویند. سپس بستر باقیمانده قرنیه بر اساس میزان ضخامت محاسبه شده بر مبنای میزان عیب انکساری تراش داده می شود. تقریبا به ازای هر یک شماره از شماره عینک (یک دیوپتر از عیب انکساری) حدود 14 میکرون از ضخامت بستر باقیمانده تراشیده و اصلاح می شود. مثلاً برای اصلاح 5 دیوپتر عیب انکساری باید حدود 70 میکرون (5x14=70) از ضخامت قرنیه را تراشید.
در روش لیزیک معمولی فلپ لیزیک 160 میکرون ضخامت دارد. فلپ با وسیله‌ای به نام میکروکراتوم ایجاد می‌شود. دستگاه میکروکراتوم از یک تیغه فلزی بسیار تیز برای ایجاد کردن فلپ استفاده می‌کند. دستگاه های میکروکراتوم به دقت قابل پیش‌بینی هستند، ولی نمی‌توانند فلپ‌های نازک ایجاد کنند و همچنین تنوع قابل توجهی در ایجاد ضخامت مد نظر، دارند.
فمتولیزیک یا اصطلاحاً جراحی بدون تیغ، نوعی از عمل لیزیک است که در آن فلپ با استفاده از لیزر فمتوسکند ایجاد می‌شود. فلپ ایجاد شده را می‌توان به طور قابل اطمینانی نازک‌تر برش داد. به این دلیل ممکن است برای شخصی که قرنیه‌ای نسبتاً نازک دارد، جراحی بدون تیغ مناسب باشد، ولی عمل لیزیک مناسب نباشد.
اگر قرنیه نازک باشد چه گزینه هایی برای حذف عینک داریم؟
جراحی لیزیک برای اصلاح بینایی گزینه خوبی برای افرادی که قرنیه نازک دارند نیست. خوشبختانه روشهای جراحی پیشرفته دیگری نیز وجود دارد که می تواند بینایی این بیماران را بهبود بخشد. در اینجا ، در مورد گزینه های مختلف اصلاح بینایی برای کسانی که قرنیه نازک دارند، بحث می کنیم:
قرنیه نازک و لیزیک
در حالی که مسلماً عمل لیزیک شناخته شده ترین روش اصلاح بینایی است ، اما انتخاب درستی برای همه نیست. افرادی که قرنیه نازک دارند یا کسانی که شکل قرنیه آنها طبیعی نیست، کاندیدای مناسب لیزیک نیستند. همانگونه که در بالا توضیح دادیم، به علت نیاز به تراش بیش از حد مجاز از بافت قرنیه برای اصلاح عیب انکسار، این مساله بخصوص در مورد کسانی که عینک ضخیم دارند و یا قدرت لنز تماسیشان بالاست نیز صدق می کند. به این معنی که برای اصلاح بینایی روش لیزیک ضخامت قرنیه را بیش از حد از بین می برد.
فوتورفراکتیو کراتکتومی ( PRK یا پی آر کی ) نوعی جراحی لیزر چشم است که به عنوان جایگزینی برای کسانی که به دلیل نازک بودن قرنیه مناسب لیزیک نیستند، کاربرد دارد. قبل از عمل لیزیک برای اصلاح عیب انکساری از این روش جراحی استفاده می شد و یکی از انواع اولیه جراحی لیزر چشم بود. اشکال اصلی پی آر کی نسبت به لیزیک، دوره نقاهت کمی بیشتر است.
در روش پی آر کی، جراح اپیتلیوم، لایه بیرونی نازک قرنیه را ازبا وسیله ای ماساژ داده و برمی دارد. سپس بافت قرنیه با استفاده از لیزر تغییر شکل می یابد. اپیتلیوم نسبتاً سریع و معمولاً طی چند روز مجدداً رشد می کند و سطح چشم ترمیم می شود.
در واقع از نظر نتیجه نهایی بعد از چند ماه لیزیک و پی آر کی تقریباً یکسان هستند. با روش دوم فقط باید چند روز صبر کنید تا اپیتلیوم خودش را ترمیم کند. بیمار لیزیک احتمالاً سریعتر بهبود بینایی را تجربه خواهد کرد، در حالی که بیمار پی آر کی ممکن است طی دو هفته به بهبود اوج بینایی برسد.
سایر روشها مثل لازک و ترانس پی آر کی که روش های جدید تری هستند از نظر کارآیی با مزیت هایی تقریبا مشابه پی آر کی هستند.
عمل جراحی تعویض لنز طبیعی چشم
جایگزین دیگر لیزیک جراحی تعویض عدسی چشم است. جراحی تعویض لنز برای کسانی که قرنیه نازک و دور بینی دارند بسیار مناسب است. با استفاده از این روش، یک لنز داخل چشم مصنوعی جایگزین لنز طبیعی چشم می شود. لنز جدید امکان دید واضح تر را فراهم می کند. اگر از لنزهای چند کانونی استفاده شود، بیماران دیگر ممکن است به عینک مطالعه احتیاج نداشته باشند یا نیاز کمتری به آنها داشته باشند. بیماران نزدیک بین با سایر روش ها باید نتایج بهتری داشته باشند.
نحوه انجام این عمل جراحی مشابه عمل جراحی آب مروارید است. تفاوت در این است که در این عمل عدسی طبیعی چشم شفاف است و مانند آب مروارید کدر نیست.
لنزهای قابل کاشت یا لنزهای داخل چشم فیکیک
لنزهای قابل کاشت یا لنزهای داخل چشم فیکیک ، جایگزین مناسب دیگری برای کسانی است که نمی توانند تحت جراحی لیزیک قرار بگیرند. کسانی که نزدیک بین هستند باید با لنزهای قابل کاشت به خوبی نتیجه می گیرند. در حین جراحی، این لنزهای شفاف بین عنبیه و قرنیه یا پشت عنبیه قرار می گیرند و لنز طبیعی باقی می ماند. آمی توان این لنز ها را به عنوان لنزهای تماسیی در نظر بگیرید که دیگر نیازی به گذاشتن و برداشتن آنها در چشم خود ندارید.